Şimdi iyi mi?

Süper Lig şampiyonluğunu Anadolu'ya taşıyan iki takımın dünkü karşılaşması adeta bir jübile maçı niteliğinde geçmiştir.
Her iki takım da açık ve iddiasız bir futbol ortaya koydu.
Atılan dört gol dışında Trabzonspor'un direkten dönen iki şutu ve bir eşantiyon pozisyon maça renk kattı.
Ayrıca Trabzonspor'un N'Doye'un ayağından kaçırdığı penaltıda verilen karar bence ağırdı.
Goller ilk yarıda geldi. İkinci devrede ise nedense kimsenin gol atmaya veya rakibini rahatsız etmeye ne mecali ne de niyeti vardı.
Ortada bir oyun ve "bitse de gitsek" temposunda oynanıp bitirilen bir maç. Hiç kimsenin yerinden şikayeti de yoktu. İki takım da böyle bir görüntü sergiledi.

***

Sanırım bu psikoloji altında ancak bu tarz bir futbol oynanırdı.
Öyle veya böyle, sonuçta bordomavili ekip bir şekilde geçen hafta bozulan moralini düzeltme imkanı bulmuş oldu.
Deplasmanda alınan 3 puan bu açıdan son derece önemli olabilir.
Geçen haftadan çok farklı bir tertip ile sahada yer almasına rağmen oyun şeklinde bir aksama veya bir tereddüt gözükmedi.
Kadroda ki tüm eksikliğine ve değişikliklere rağmen sahada bir Trabzonspor ismi ve forması vardı.
Zaten bu denli "Al gülüm-ver gülüm" maçlardan sonra bir kritik yazmak için kelime bulmakta da zorlanıyor insan.

***

Her iki takımın da futbol adına centilmence bir maç oynamış olması tek teselli kaynağımız olmuştur.
Tüm olumsuz şartlara rağmen Rıza Çalımbay hocanın takımının başında dimdik durup yönetmesi ve deplasman şartlarına rağmen üç puanı yine hanesine yazdırması bizim kendisine olan itimadımızı daha güçlendirdi.
Demek ki kendisine yöneltilen tüm eleştiriler aslında yersiz...
Belki daha iyi şartlar altında Trabzonspor'a gelseydi daha başarılı işlere imza atabilirdi.