Erken fire

Yenmeye mecbur olmak zor iş. Tüm takım sahasına gömülüyor rakip. Bir kere dahi arkada eksik kalmıyor. O ortamdan nasıl gol çıkaracaksın. Hiç pas hatası yapmayan savunma dörtlüsü, önünde onları tamamlayan Selçuk, Colman ve Yattara. Çok alışmışlar birbirine, adeta ezbere oynuyorlar. Rakip ceza sahası etrafına engel kabul etmez şekilde gidiyorlar. Sorun orada başlıyor işte. Geçmişten aklımızda kalan, "Umut'a gol attırmak zor iş" eğrisine takıldı hareket. Rahatlıkla söyleyebilirim dün gece Burak da top yok etmede Umut'tan aşağı değildi. 61. dakika dolduğunda faturayı kesti futbol. Onca emeğe yazık olmuştu. O gayretin, atak organizasyonunun karşılığı 3-4 fark olmalıydı. Ama hareketi engelleyen körlük hep canlı kaldı. Ne Burak bir damla düzeldi ne Umut ne de onlara ayak uyduran Jaja kendine geldi. Cale'nin düşük vites futbolu da devam etti.

Kadroyu iyi kullanmak
Veteran futbolundan örnekler sunarken son kıyağı vatandaşı Gabric'e yaptı. Yenen gol şok getirdi. Yarım yarım işleyen sistem tamamen ortadan kayboldu. 20 dakika sahadan silindi Trabzonspor. Yattara'nın çıkma sebebini çözmeye çalışırken, Burak ve Umut'un boş hamleleri önümüzden geçti. Mesele kaybedilen iki puan değil, silahların işlemez olduğunu görmek kötü. Çıkıp girenlere baktıkça işin ne derece ciddi olduğunu dilerim anlarlar. O Polonyalılar neden alındı, neden oynamazlar? Eğer içerdekilerden beterse, işte o hiç olmaz. Kritik bir eşiğe geldi Trabzon. Şu oyun kötü bir denemeydi. Kriz olarak sunulmamalı. En kısa zamanda etkileri silinmeli. Söylemiştim, bir insana kötülük yapmak istiyorsan onu fazlasıyla öv. Bu kadronun gerçeği her maç tam kapasite kullanmaktan başka bir şey değildir.