Kelle paça

Sakil bir cümle ile başlayayım; "Dostluk maçında Brezilya'nın bize ettiğini, insan düşmanına yapmaz"...
Şaka bir yana, "Brezilya'nın Türkiye'ye gelmesi bile önemli" desem de, moral bozan mağlubiyetin acısı hafiflemiyor.
Maçı, Oktay Derelioğlu ve İlker Yağcıoğlu'yla izledim.
İkinci yarının başında oyuna giren üç futbolcudan birisinin Umut olduğunu sanmakla alay konusu olduğumu itiraf etmeliyim. Gerçi bu benim sıkıntım mı olmalı, çok tartışılır. Burak'ın yerine Umut'un paratoner olması belki de Kazakistan karşısında işimize yarar; kim bilir... Volkan Babacan'ın, Volkan Demirel'in yerine oyuna girmesi de bu bağlamda değerlendirilmeli sanki.
Maç 3-0'a geldiğinde başlayan tribün tepkisi mi (ıslıklar, yuhalamalar), yoksa 65. dakika civarında boy gösteren ölüm sessizliği mi daha acıydı seçemiyorum.
Sonuçta sahada Oktay Derelioğlu gibi bir golcü, İlkerYağcıoğlu ve maçı yorumlayan Hakan Ünsal gibi 2 bek olmayınca, Terim'i eleştirmek içimden pek gelmiyor.

Kavga-dövüş programlar
Aklıma bile getirmek istemiyorum ama; Milli Takım, Kazakistan'a puan kaybederse, çarşı-pazar büyük karışır.
Allah göstermesin, eğer öyle bir facia yaşayacaksak, tek temennim faturayı Terim, Arda, Hamit, Caner, Olcay gibi kahramanlara değil, kanaat önderlerine keselim. Bu kez kelleyi-paçayı kurtaramasınlar...
Keza; "sorunu, müsebbibleriyle çözmek", çoğunlukla, yapılması gereken en son şeydir. Benim kariyerim boyunca, yani son 20 yıldır, futbolda bunu yapıyoruz; herkes, her şey değişiyor ama kurgu hiç değişmiyor. Kazakistan'ı yensek bile, kavga-dövüş futbol programları, samimiyetsiz "sevgi-barış" goygoyları yerine, futbolun kendisiyle eğlenebilmemiz için, tüm kurgunun değişmesi ve ezberimizin bozulması şart.