Milli çile!

Hayaller Moskova gerçekler Romanya! Ne umutlarla başlamıştık Dünya Kupası elemelerine… İyi tanıdığımız "dişimize göre" rakipler arasından sıyrılıp Moskova'ya gidecektik!
Eleme maçları şöyle dursun "hazırlık sınıfında" bile pekiyi alamıyoruz!.
Milli çilemiz bitmemiş anlaşılan!
Romanya bizden beter, Dünya Kupası elemelerinde ortalama bir grupta sonuncu oldular… Gelin görün ki mazisini arayan Romanya bile bizi görünce aslan kesildi.
Adı üzerine hazırlık maçı oynuyorsun, o zaman bu milli takımı nereye hazırlıyorsun bizim bunu anlamamız lazım. Peki kadroya ve sahadaki görüntüye bakınca bir şey anlıyor muyuz?
Hayır! Felsefemiz nedir, gelecek vadeden gençleri mi görmek istiyoruz; öyleyse Selçuk İnan ne arıyor sahada!?
Enes Ünal neden yok da Cenk Tosun var? Cengiz Ünder neden kulübede, Emre Akbaba niye yok, Abdülkadir nerede?
Kafamda deli sorular… Gençlik aşısı yapacak olan bir teknik adam, eğer uzun yıllar bu görevde kalacağına inanıyorsa "şu maçı kaybedersem bana çok yüklenirler" korkusunu bir yana bırakır ve potansiyeline güvendiği gençleri sürer sahaya.
Lucescu öyle mi yapıyor!? Hayır!
Ozan'ı sağ bek oynatarak icat çıkarıyor, oysa o icat edilmişti!
Koca ilk yarıya bakıyorsun iki pas yapamamış, tek pozisyon bulamamışız.
Mücadele diye bir şey de yok. O zayıf Romanya hiç değilse atak yapıyor, mücadele ediyor goller atıyor. En iyileri bizim Karabüklü, Grozav… Pozisyon bulamadığımız maçta bir de ülke puanı kaybettik, sanki çok puanımız varmış gibi… Keşke Luce korkmasaydı da Arjantin'le oynayıp onlara yenilseydik, hiç değilse havamız olurdu.
Yazık bize, günlük çekişmeler, bir felsefesi olmayan denemelerle 50 yılı devirdik ve bir arpa boyu yol alamadık.
Milli Takım'ın dünü muhteşem değildi ama bugünü daha kötü ve en önemlisi geleceği de ümit vermiyor.
İşin en acı tarafı da bu sanırım...