Mehter takımı

Mertens 85'te Galatasaray'ın kazandığı penaltıda topun başına geçtiğinde sahadaki taraftarların, televizyondaki izleyenlerin bence duyguları kilitlendi. Çünkü iki yol vardı; Mertens penaltıyı gol yaparsa Galatasaray şampiyonluk yarışında yara almayacaktı. Ya da Mertens penaltıyı kaçırdığında fark 4 puana çıkacak ve psikolojik bir dağınıklık olacaktı. Napoli'nin de penaltıcısı olan Mertens taraftarın sevgi seli içerisinde öyle bir vuruş yaptı ki top ağlarla buluştuğunda taraftarlar bir anda çılgına döndü. Okan Buruk artık Halil'i santrfor oynatmayı bırakmalı. Ben Halil kadar gamsız bir oyuncu görmedim. Rakibi kovalamıyor, arkadaşlarıyla konuşmuyor, pozisyonu takip etmiyor, buluştuğu topları kolay kaybediyor. Genç Baran iddia ediyorum Halil'den çok daha fazla faydalı olur. Çünkü topa hükmedişinin pozisyon alışının, mücadele gücünün ve büyükleriyle kurduğu iletişime tanık oldum. Galatasaray'da iyiler, vasatlar, kötüler diye 3'lü bir grup vardı.

Penaltıyı kurtaran Muslera başta olmak üzere Nelsson, Boey, Mertens sonradan oyuna giren Kaan Ayhan, Baran ve Berkan çok çalıştılar. Ndombele yoruluncaya kadar iyiydi. Torreira ve Abdülkerim vasat oynadılar. Barış Alper elekle su taşır gibiydi. Çok koşup iyi mücadele etmesine rağmen yerini çok kaybetti. Ceza alanı içerisinde pas vermesi gereken pozisyonlarda egoist davranıp isabetsiz şutlar attı. Zaha, Halil ve Tete üçlüsü resmen Galatasaray'ı eksik oynattılar. Adamın içinden geçer denilen Tete rakip savunmaları aşamadı. Avrupa'nın en güçlü sprinterleri arasında gösterilen Zaha rakip defansı arkasına takacak hızlı bir atak bile yapamadı. Sonuç Galatasaray mehter takımı gibi oynadı. Ama kazanılan galibiyet şampiyonluk yarışında 3 puandan çok daha değerliydi. Olası bir beraberlik herkesi olumsuz olarak etkiler, yönetimin direncini kırardı. Yönetim sol beki bir an önce halletmeli. İcardi'nin sıkıntısı devam ediyorsa bir santrfor da alınmalı.