Ayakta alkışlıyoruz

İlk 3 dakika hariç çok iyi bir Trabzonspor izledik dün akşam. Çok dikkatli bir kaleci, sağlam bir dörtlü savunma, olağanüstü iki ön libero ve sürekli fırsat kollayan forvetler. Şampiyonluğa layık bir performanstı gerçekten.
Kupa yorgunu Belediye'nin bordo-mavililere rakip olmasını beklemiyorduk zaten, ancak bunca stres altındaki Trabzon'un bu kadar tat vermesini de. Glowacki dışında Antep maçının tertibi ve oyun anlayışı vardı yine.
Onun yerine oynayan ve adam markajıyla görevli tek adam Mustafa Yumlu hem topu keserken hem de oyuna sokarken alkış aldı.
İlk yarının en olumsuz hareketi, Burak'ın gereksiz yere gördüğü karttı ki, resmi şampiyonun belli olacağı son haftada eksikliği çok hissedilecektir. İzmir akşamının kurtarıcı kaptanı Umut yine çok çalıştı ancak yine akıl almaz goller kaçırarak bazı şeylerin hiç değişmeyeceğini gösterdi.

Onurlu mücadele
Kadıköy'deki seri penaltılardan sonra Trabzon'un ikinci yarıda motivasyonunu kaybedeceği bekleniyordu, öyle de oldu. Tribünlerin takımına destek yerine başka mecralara geçmesi de havayı soğuttu. Rakibin risk aldığı ve eksik kaldığı birçok pozisyondan sonuç alamayan ev sahibi kalesinde bir de gol görünce küçük bir "acaba" yaşamadı değil seyredenler.
Lakin Güneş'in peş peşe müdahaleleri ve Tolga'nın çizgisini hiç düşürmemesi bir sürprize izin vermedi. Aslında Burak kart şokunu atlatabilse fark yeniden açılabilirdi de.
Bazı şeyler hiç değişmiyor maalesef. Üç puanı alırken iki formda oyuncu kaybeden bordo-mavililer perdeyi Karabük'te kapayacak.
Ülkenin resmi tarihinin resmi şampiyonu ise belki bu yıl da başkası olacak, biraz averajla, biraz diğer faktörlerle.
Ancak en temiz ve içten alkışı Trabzonspor'un onurlu mücadelesi ve büyük başarısı alacak. En büyük pay da Güneş'in olacak.