Kim daha büyük?

Devre arası transferleri genelde hep şüpheyle karşılanır. Uyum sorunu yaşanır, takımın balansını bozma riski vardır. Ama yine de Neill, Jo ve Santos transferleri gözümüzü kamaştırdı. Bu tedirgin düşünceleri bir kenara bırakırsak, Galatasaray'ın tek başına domine ettiği transfer piyasasındaki esas psikolojik kırılmaya dikkat çekmek isterim. UEFA şampiyonluğuna giden yıllar da dahil olmak üzere son on yılda sürekli "parasızlık" sendromu ile yaşayan bir kulüpten bahsediyoruz. İstediği transferleri alamazken en büyük rakibinin büyük paralar bastırıp oyuncu getirmesini içi geçerek izleyen bir taraftar kitlesinden bahsediyoruz. İsabet oranı tartışılsa bile Fenerbahçe, Yıldırım döneminde oyuncu almakta zorlanmadı. O kadar ki, "Fener bastırır parayı alır" duygusu taraftarında o kadar güçlüydü ki yanlış oyuncuların varlığı bile yıllardır tolere ediliyor.

Hiç çatlak ses çıkmadı
Buna karşın Galatasaray parasızlığı ile sorunları ile borçları ile sürekli anılan bir takımdı. Her ne kadar sportif alanda başarı baz alınırsa Galatasaray bir adım önde bile olsa, hem parasal rahatlık hem de Kadıköy maçlarındaki bariz üstünlük sarı-lacivertlilerde müthiş bir öz güven üretmişti. Ama şimdi tam tersi bir durum yaşıyoruz. Dünya çapında hocası olan, dünya çapında tanınan ve emekli olmamış popüler oyuncular alan takım Galatasaray. Üstelik, Fener'den ayrılan Kadıköy'e doğru sallarken, Galatasaray'da çatlak ses neredeyse sıfır. Baros, Kewell, Keita, Elano dünya çapında tanınan oyuncular. Şimdi yine kendini kanıtlamış Neill, gelecek vadeden golcü Jo ve Barcelona'da vitrinine çıkan Dos Santos alındı. Bu oyuncuları kadroya katabilmek gerçekten büyük başarı. O zaman kim daha büyük sorusunu sormanın tam zamanı. "Kim parayı bastırıp istediğini alabiliyorsa o" cevabı Fenerbahçeli dostlarımızı üzecektir kuşkusuz.