İZ-landa

Kim şampiyon olursa olsun, Euro 2016'nın en derin, en anlamlı izini onlar kazımış olacak hafızamıza.
Futbolda, 332 bin nüfuslu, minik bir Avrupa ülkesi, oyunun beşiği İngiltere'ye unutulmaz bir tokat patlattı.
Aynı yıl içinde, Leicester'ın ardından başka bir peri masalına daha tanıklık ediyoruz.
''Dünya'nın en çok sevilen şeyi'' olan futbolu birey ve toplum bazında doğru konumlandıramayan bizim gibi ülkeler için de ibretlik bir öykü.
Bahsettiğim; ''Almanya ne yapıyorsa aynısını uygulayalım'', ''Belçika örneği bizde neden olmasınki'' gibi bir –geyikkonu başlığı değil.
Kültürel, ekonomik, coğrafik farklılıklardan bağımsız bir model; İzlanda.
Tertemiz bir kafa ve fit bir beden sahibi atlet yetiştiren, futbolu en basit haliyle rakibine dayatan bir sistem.
Hem de unutulmaya yüz tutmuş bir diziliş;
4-4-2 ile. Sahte ve şişirilmiş kahramanlarla değil, nerede duracağını bilen, nereye koşacağını bilen 'gerçek' oyuncularla oynuyor İzlanda.

Zayıfın yanında olmak...
2-1 yenilirken sevindiğimiz İngiltere'ydi son kurbanları. Şimdi sırada Fransa var.
İtiraf edeyim ki; bu kez işleri daha zor. Fransa müthiş bir takım olmasa da, 'şişirilmiş' ve sıkıcı İngiltere'ye oranla daha renkli bir takım. Evsahibi olmanın avantajıyla beraber, Pogba'lı Fransa maçın –elbette ki- favorisi.
Yine de, o maçta, tüm dünyadaki romantik futbolseverler (hatta pek çok Fransız), İzlanda'yı tutacak o maçta da.
Üstelik; sadece "zayıfın yanında olmak" adına değil… Çünkü; İzlanda hepimiz için sımsıcak bir umut. Berbat bir futbolcu profiline alternatif olarak, yeni yeni yetişen (Emre Mor gibi) gençlerimize ve futbolcu olmak isteyen çocuklarımıza örnek olarak gösterebilmek için.
Lüks spor araba hızı, tanıdık gücü ve para kazanmak dışında kaygıları olan futbolcularımız olmalı.
Eğlenen, eğlendiren, mücadele eden, hatta uyarına gelirse destanlar yazan, gerçek futbolcular istiyoruz.
O vakte kadar;
EN BÜYÜK
İZLANDA,
BAŞKA BÜYÜK
YOK!