Hiç fark yok!

Gruptaki en önemli iki rakibimize de kaybederek, üçüncü maçın yoluna çıktık. Bu maçlarda kaybettiğimiz sadece puanlar değil, umudumuzu da yitirdik. Geriye kazanma şansımızı da kaybetmek üzereyiz.
Çünkü akıl koyarak yürümüyoruz yolumuzda... Kahramanlarımız var ve onların elinde-cebinde veya şıklattıkları parmaklarında kazanma formülü olduğunu sanıyoruz.
Plana sadık kalan teknik adamın, soyunma odasında oyuncuları motive edemediği gibi bir tespitin sahibiyiz.
Fatih Terim'i de bu yüzden gözü kapalı göreve getirdik. İki konuşma yapacak, oyuncular burnundan soluyacak, sahaya çıktıklarında da rakipleri nefes aldırmayacak... Biz böyle zannettik, böyle sanmamız da işlerine geldi, tekzip etmediler.
Sonrası maçlarda ve skorlarda yatıyor zaten. Önce eksikler serildi önümüze; "Vardılar da ne oldu?" diyerek çare bulmaya zorladık. Maç bittiğinde ise kaçan pozisyonlar veya verilmeyen penaltıdan bahsettiler.
Sanki rakip gol kaçırmıyor veya 2008'e giderken Macaristan'ı yanlış penaltı ve kırmızı kart sayesinde geçmemişiz gibi...

Ne planlıyor bilmiyoruz
Akıl üstünden hareket etmediğimiz sürece bahaneler tükenmeyecek.
Anlamamız gereken istikrarın kahramanların vücut çalımları ile gelmeyeceği...
Fatih hoca, bir yıldır Türkiye Futbol Direktörü... Ve geçen bunca zamana rağmen halen futbolu kurtarmak, geliştirmek veya değiştirmek adına ne yapacağını, ne planladığını bilmiyoruz. "Yıldız" dediklerimiz ile demediklerimiz arasında hiçbir fark olmadığını iki maçta anladık sanırım.
Bunu bol sıfırlı sözleşmelerle oyunculara servet önerenler de fark ettiğinde ilk akla kavuşacağız. Hırsı ve isteği, planla kontrol ettiğimizde de sistemimiz olacak.
Bunları bugüne kadar yapamayanlar ile gerçekleştiremeyiz. Einstein'ın dediği gibi; aynı şeyleri yaparak, farklı sonuçlar bekleyenlerin durumundayız.