Yürüyüş

Fenerbahçe takımını eleştirdiğimiz kadar, mücadele gücünü artıran bir takıma övgülerimizi de esirgemeyelim.
Kazanacakları puanları kaybettiler. Ama nihayet kendilerini kazandılar.
Fenerbahçe'de futbola dokusunu veren tahlilleri yaparken, Aykut Kocaman'ın hakkını da verelim.
Sabrı başrole taşıdığı için.
Pas yüzdesi en yüksek takımı yarattığı için.
Ve onca eleştiriye karşılık, üç cephede mücadele eden tek takımın patronu olduğu için.
Emre Belözoğlu'nun hep keskin tarafını gördük.
Ama sadece futbolu düşünen Emre'nin, bir takım için ne kadar hayati önem taşıdığını da 20 dakikada gördük.
Takımın galibiyet köprüsü.
Bazen çoğul suskunlukta bile tekil başkaldırı.
Attığı golden sonra Meireles'le gol sevincini paylaştığı fotoğrafa iyi bakın.
Emre'nin gözlerindeki ışığın, Meireles'teki yansımasına.
Takım ruhuna önderlik etmekle, eşlik etmek arasında kan bağı, Fenerbahçe'nin özgüveninin de, güçlenen bağlarının da sebebidir.
Bir adam gerektiğinde çok değerlidir.
O yüzden futbolcuları kaybetmek yerine kazanmak gerekir ki, bunu hak edenlerden birinin Stoch olduğunu düşünüyorum.
Rakip alana bindirme hızını artıracak bir Stoch, hazır hale getirilmesi halinde Fenerbahçe'ye çok şey kazandıracaktır.
Lig yeni bir pozisyon aldı.
Fenerbahçe'deki oluşumun hedefe ulaşması için, sadece rakibin puan kaybetmesinin yeterli olmadığını da hatırlatmak gerekiyor.
Ne olursa olsun, bu takımın yeni başlangıcı, Galatasaray'ı garanti şampiyon görenlere karşı duruşun simgesidir ki.
Bu ateşten yürüyüş, çok şeyin karşılığıdır.
Aziz Yıldırım'a gelince… Yaptığı hareket, futbolunun konuşulması gereken takımının önüne geçmektir.
Hiçbir demokratik hak, kendi takımına zarar vermeyi içinde barındırmaz!
Hakemler ülkenin asli sorunu.
Duruşunu kaybetmiş bir mesleğin sorgulanması için köklü bir devrim gerekiyor.
Duruş devrimi. Adil duruş!
Ne acıdır ki, futbolumuzun en ağır hastaları onlar.
Şu sıralar bu ligin konuşulacak bir diğer adamı da Yılmaz Vural.
Kaybetmeyi göze alarak göreve başlayan bir adamın, aslında çok şey kazandığını görmemiz gerekiyor.
Ama Yılmaz Vural'ın bizim gözlerimize ihtiyacı yoktur.
Gönül adamı olarak, futbolun kalbinde kalmak ona yetiyor.
Mucizeye yolculuk ederken…