Fenerbahçe'ye selam durdum

Dün gece Trabzon'da galibiyeti ezberine almış bir Fenerbahçe vardı yine.
Sessiz bir gece kaçışı yerine, başını dik tuttu, yalındı, usta işi oynadı ve farklı kazandı.
Trabzon'a gelince…
Bir kez daha gördük ki.
Trabzon'un Fenerbahçe'yi yenmesi, imkansızlık tasarımı.
***
Yüksek tempolu, harika bir başlangıç. Önce Fenerbahçe, sonra Trabzon'dan misilleme.
İkisi de, beraberlik karşıtı eylemciler takımı gibi.
Adrian'ın vuruşunun Egemen tarafından kaleden çıkarılması tartışmaya açık.
Ama Bamba'nın kendi kalesine attığı gol, tartışmasız anlaşmazlık.
Bu gol, gecenin futbola boğulduğu dakikalarda ayakta duran Trabzonspor'un, karıncaların su içtiği ırmakta boğulması oldu.
***
Golden sonra gördük ki,
Fenerbahçe maçlarında vizyondan kalkmayan Trabzon filmi sahnede.
Oyunun yönetmeni Fenerbahçe.
Galibiyeti sahiplenen, gecenin ritmini kendine göre düzenleyen Fenerbahçe.
3 puanı zihninde kotarmış futbolcularda, takım olmanın her hali mevcuttu.
Galibiyete tempo tutan ayaklar içinde, öne çıkanlar.
Emre, Cristian ve Mehmet Topal'dı.
Emre, orta alana komuta etmenin resmiydi. Derleyici, toparlayıcı ve ustalığın yalın haliyle.
Cristian, Türkiye'deki özel gecelerinden birindeydi.
Mehmet Topal'ın sezgileri de güçlüydü, müdahaleleri de.
***
Hem psikolojik savaşı kazanmak, hem rakibi farklı yenmek özel alkışı hak ediyor.
Dün Fenerbahçe'nin günüydü.
İri puntolarla yazalım.
DÜNKÜ TAKIMA SELAM DURMAK GEREKİR.
Ben durdum.