Kim ve ne için?

Galiba psikolojik baskının, sıkboğaz edilmenin yarattığı olumsuzluğun etkisi yol ayrımlarında ikiye katlanıyor. "Fenerbahçe değişmeli" şiarıyla yola çıkan Aykut Kocaman'ın en büyük talihsizliği de bu zaten. Nitekim Şampiyonlar Ligi'ne katılmak, olmadı Avrupa Ligi'nde yola devam etmek kaygısı ile yeniden yapılanma çabaları çakışınca; kapasitesinin altında kalan performansla noktaladı sarı-lacivertliler bu süreci. Avrupa defterini kapatınca ve sakat futbolcularına da kavuşunca daha pozitif bir görüntü ön plana çıktı. Tek başına bu gerçek bile, önemli hedeflere yönelen bir kulübün ve takımın sabra ne kadar muhtaç olduğunu anlatır. Dolayısıyla renk aşkıyla yaşayanların, kulübü adına kalıcı başarılar düşleyenlerin bu gerçeği eni konu içselleştirmesi gerekiyor.
Biraz sabır her şeyin ilacı
Ama bizde bu duyarlık yeterince gösterilmiyor. İnsanlar hem en iyisini istiyor hem de gereken sabrı göstermiyor. Ve en kötüsü en küçük olumsuzlukta kişisel kaygılarını öne çıkararak mücadeleyi değişik platformlara taşıyor. Elbette Fenerbahçe'ye başkan olmak isteyebilir her Fenerbahçeli. Yönetimin yanlışlarını dile getirmek, bunları üyelerle paylaşmak doğal bir haktır. Ama bütün bunların yeri, biçimi ve etiği olsa gerek. Anelka'nın transferindeki yanlışı (eğer varsa) daha yönetim kurulundayken dile getirmesi gerekenler, bunu yönetimi bırakmasının üzerinden 2-3 yıl geçtikten sonra dillendirirse durum manidarlaşır. Yıldırım'ın yanlışları, her eleştiriyi "Düşmanlık" belleyen kırıcı ve kaba tavırları benim de malumumdur. Ama buradan hareketle Aziz Bey'in Fenerbahçe'nin sırtından (kızı veya yakınları aracılığıyla) maddi rant kazanmayı amaçladığını dillendirmek insafla bağdaşmaz. Hele bunu ayda bir basın üzerinden yapıyorsanız, Fenerbahçe'nin yararını düşünmekten çok kendinizi gündemde tutmak olduğunu kanıtlarsınız.