Gürcan Bilgiç

İki takım açısından da kritik maçtı. Fenerbahçe zaten sezon başından beri bıçak sırtında oynuyor her karşılaşmayı. Kendi trollerinin baskısı, taraftarı öylesine baskı altına aldı ki yönetimi, hocası veya oyuncusu nefes alamaz hale geldi. Maç bittiğinde belki de ofansif olarak rekorlar kırmış ama tek golde kalmış bir Fenerbahçe vardı. Hikaye öylesine gitti – geldi taşıyordu ki ne "iyi", ne "kötü" tartışmaya açık hale geldi
Onuachu'nun faulden dönen golünün ardından Okay'ın 19'da gördüğü kırmızı kart geldi. Fatih Tekke'nin takımı futbol oynamaya gelmişken, 5-3-1'e dönerek kapandı. Tek açık pencere bile bırakmadılar, duvarı ördüler. Tedesco'nun takımı, rakibe deplasmanda oynadığını hissettiren coşku ve agresiflik ile oynadı. 90 dakika dolduğunda Trabzonspor'un gol arama için yaptığı hamlelerde "sıfır" yazıyordu. Uzatma dakikalarında, değişikler yapıldıktan sonra atak yapmaya karar verdiler.
Sadece Onauchu üstünden planları vardı, Skriniar olaya müdahil oldu. Eşleşmeler dışında seçenekler de tartışılacak. Yenik durumdaki takımın "1-0"ı korumak için kendi ceza sahası önünde kümelenmesi ilginç esasında. Archie Brown ile solda oyunu genişletti Fenerbahçe, İrfan Can girdikten sonra Mert Müldür'ü göremedik oralarda. Vişça'ya yaptığı gol olamayan pas ile de maçı bitirdi. Kerem maça hükmetti. Çok istekli, akıllı oynadı. Tribünlerden "onay" alması lazımdı, aldı. Mourinho sonrasındaki ilk değişim neydi? Dokuz kişi kalan rakibin üstüne gitmeyi "anlamsız" gören bir teknik adamdan, 1-0'ı rakip sahada yapacağı paslarla korumak isteyen Tedesco'ya...