Mucizeden, çaresizliğe

Bir hafta önce Beşiktaş'ın 2-0'dan geri dönüşünü izledikten sonra, Ankara'daki çaresizliğini anlayabilmek mümkün değil. Mustafa Denizli, sakatlar ve cezalılar arasından çözüm üretmeyi, saha dizilişinde bulmuştu. Yine iki forvet olarak kaldı sahada, üçlü defansı, beşli orta saha ile destekledi. Mücadeleci kadro ile çıktı sahaya ve Ankaragücü'nün tüm isteklerini yapmaya çalışmasına izin verdi. Bundan önceki defansif takımları seri kazanıyorlardı. Ama o kadroda Tello gibi bir usta vardı. Arkasında da Ernst gibi bir "buz" adam. Bu kez aynı görevlerin farklı aktörlerinden, benzer performans umudu dışında hiçbir şey yoktu. Necip, Fink ve Uğur İnceman'ın yönlendirmesi gereken bir oyundu bu. Ama onları kim yönledirecekti, belli değil? Ankaragücü'nün etkili olmak ve kazanmak adına çok büyük çabası ve isteğiyle, bir mecburi geri gidişi de vardı. Özellikle ilk yarıda Bobo ile bu isteğin arasından fırsatlar yarattı Beşiktaş. Ama methedilen golcüsünün amacı takımına maçı kazandırmak değil, sadece golü kendisi atmaktı. Her ayağına geleni kaleye şutladı. Etrafı bu bencilliğine nasıl katlandı bilemiyorum.

Net penaltı 'korner' oldu
Son 20'de, artık "risk" almak vakti geldiğinde, maç da beklenen aksiyonlarına kavuştu. Sürekli "kontrol" komutuyla oynayanlar, bu kez önlerinde boşluklar bulmaya, rakibi az adamla yakalamaya başladılar. Bu dönemin en önemli pozisyonu, İbrahim Kaş'ın Vassell'i düşürmesiydi. Net penaltı kararını, "korner" olarak değiştirmeyi başaran müthiş(!) bir hakem vardı sahada. Yardımcılarının kritik kararlarına ayak uyduramadı Barış Şimşek... Bir topu direkten döndü Beşiktaş'ın, Ankaragücü kalabalık gelip, "beceriksizlik" yapma fırsatlarını kaçırmadı. İki takım da üç puanın etrafında dolaşıp, "birer" alarak döndüler odalarına. İddialar körleşti biraz daha, kaderler emanet edildi başka ellere. Bu oyunun Beşiktaş adına neler ifade ettiğini, iki gün içindeki diğer maçlar anlatacak bizlere. Ama şampiyon olacak takımın; kalitesi, karizması veya yüz ifadesi yoktu Beşiktaş'ta...