Topun sahibi çocuk ve bizim annelerimiz Avrupa Şampiyonası maceramız ilginç... 1996'da ilk kez katılıp gol atamadan, puan alamadan ayrılmıştık Terim yönetiminde. 2000'de çeyrek final oynarken Mustafa Denizli vardı ay-yıldızlı ekibin başında... Terim ilk götürendi, Denizli ilk golleri, puanları alan ve çeyrek final gören teknik adam oldu. Şimdi yine Terim kaptan yönetiminde uçuyor Turkish Football Air Lines!... Peki manzara nasıl? Hedef büyük, grup zorlu, doğrusunu isterseniz işimiz hiç kolay değil. Portekiz, 1996'da grupta 1-0, 2000'de ise çeyrek finalde 2-0 yenildiğimiz bir takım. Son şampiyonada da final oynadılar. Şimdi aynı yıldızlarla ama bu kez çok daha tecrübeli durumdalar. Ronaldo, Deco, Nani, Carvalho, Quaresma, Simao, Nuno Gomez kalburüstü oyuncularıyla hiç şüphe yok ki, bizim grubun favorisi, şampiyonanın da iddialı takımlarından biri durumundalar.
İSVİÇRE KOLLANIR! İlk maçta işimizin ne kadar zor olduğunu bilmem anlatabildim mi?. Gelelim ikinci maça İsviçre ile 2005'te oynadığımız Dünya Kupası baraj maçı her şekilde unutulmazlar arasındaki yerini aldı. Bern'de 2-0 kaybedip, İstanbul'da olaylı maçta 4-2 kazanmamıza rağmen averajla elenmiştik. Hem de ne elenmek... Bu iki maça baktığımızda, şu iki yorumu da yapabilirsiniz. Birincisi İsviçre kolay gol atıp, kolay gel yediğimiz bir takım. İkincisi, bize karşı istediklerini elde etmeyi iyi biliyorlar! Böyle bir rakip var karşımızda ve üstelik ev sahibi. Yani, hakemlerin taktir hakları onlardan yana olacak. Neden derseniz?.. Çocukluğumuzda oynadığımız mahalle maçlarını hatırlayın derim... Topun sahibi çocuğun yedek kaldığını gören var mı? Bugün de topun sahibi İsviçre'dir.
ÇOK GOL YEDİK! Sözün özü, ikinci maçımız da kolay değil... Eee ne olacak şimdi? Son maçta bir şeyler olur mu? Olur tabii ama o da kolay olmaz Çek Cumhuriyeti ile en son sanırım İzmir'de 2-2 berabere kalmıştık. Daha önceki üç maçta da üç ya da dört fark yedik diye hatırlıyorum. Adından korkmadığımız, bu nedenle cesaretle oynarken çok gol atacağımızı düşünürken çok gol yediğimiz bir takım Çekler. Şekilde görüldüğü gibi zor bir gruptayız. Rakipler böyle, peki biz nasılız? Eğer bir Türk futbolsever olarak sorarsanız, Milli Takım'ın önüne geleni yenerek şampiyon olacağını söyleyebilirim! Bu rüyaya bütün duygusallığımla kendimi kaptırmam da mümkün!..
YABANCI GİBİ! Zayıf olan bu ihtimalin yüksek olduğunu söyleyebilir duygularım ama Yani bir yabancı gibi bakarsam... İşte orası fena... Sahaya çok iyi onbir oyuncuyla çıkıyoruz... Tek tek her oyuncumuz kaliteli... Teknik direktörümüzün tecrübesi de, kariyeri de, taktisyenliği de rakiplerinden aşağı değil... Eee öyleyse bizim işimiz neden zor!?. Şundan... Biz iyi bir takım değiliz!!! Takım oyunu oynamaktan uzak olan bir takımız... Son 2 yıldır her maçını izlediğim Milli Takım'ın en büyük problemi bu. İstikrarsız ve takım olmaktan uzak... Bu çok ciddi bir sorun mudur, evet öyledir. Peki bu soruna rağmen başarı gelebilir mi, elbette gelir. Motivasyon... Kenetlenme... Bireysel hataların en aza indirgenmesi... İyi olduğumuz bölümlerde yakalanan fırsatların değerlendirilmesi... Kötü oynadığımız dönemlerde kaçak dövüşmenin becerilmesi v.s... Tüm bunların bir araya gelmesi halinde başarı da gelebilir. Sözün özü şu; gruptan çıkma şansımız yok değil, ama çok da değil. Eğer çocuklarımız, reklamlarda yavrularını yere göğe sığdıramayan annelerinin, onlara güvendiği kadar kendilerine güvenirler ve Servet tek başına takım olur, Volkan panterleşir, Aurelio orta sahayı kimseye bırakmazsa... Zorlu rakiplere ve topun sahibi çocuğa rağmen her şey mümkün... O nedenle, çocuklar lütfen analarımıza kulak verin. Bir kez daha onların ve hepimizin gururu olun.
