Süper Lig'in başlamasına bir hafta kala, tam bir test oldu dün akşamki Süper Kupa finali. Hem de çok yönlü olarak. Mesela, Yusuf Şimşek'in bu sezon sadece tekniğiyle değil, gereksiz itirazları ve kendisine asla yakıştıramadığım artistik düşüşlerle de öne çıkacağı anlaşıldı. Ve Alex marke edildiğinde, organize olmak, topu yere indirmek, rakip kalede tehlike yaratmak gibi konularda Fenerbahçe kapasitesine ulaşmakta zorlanıyor. Dolayısıyla böyle anlarda Emre'nin sahne alması zaruri hale geliyor. Aksi durumda sarı-lacivertli golcüler yeteri derecede topla buluşamıyor ve bir reflekse dönüşüyor birinci ve ikinci bölgeden ileriye şişirilen toplar. Keza Kazım'ın hem fizik olarak daha güçlenmesi, hem de oyunun savunma yönünde mutlaka kendisini aşması gerekiyor. Çünkü onun bu kulvarda yarattığı boşluktan ötürü takım savunması zaafa uğradı ve Gökhan Gönül'ün yükü iki katına çıktı. Sırf bu yüzden de İsmail Köybaşı ikide bir o kanattan takımı adına tehlikeli ataklar geliştirdi.
Eksikler de giderilirse Şimdilik belirginleşen bir diğer konu da şudur: Belki psikolojik, ama hem (sakatlanıp çıktıktan sonraki) Honved, hem de dünkü maçta görüldü ki Santos, Carlos'un olmadığı anlarda kapasitesine ulaşamıyor. Fazla haksızlık da yapmayalım tabii. Beşiktaş'ın geçen sezondan kalan bir hoca, sistem ve kadroyla yola devam ettiğini, buna karşın Fenerbahçe'nin Aragones'in enkaz haline getirdiği bir yapı üzerinde serpilip, gelişmeye çalıştığını unutmayalım. Ve bütün bu çıplak gerçeklere rağmen, bu tür maçlarda adeta satranç ustasına dönüşen Mustafa Denizli'nin takımına karşı net bir skorla maçı alacak irade ve mücadeleyi ortaya koyabiliyorsunuz. Bu durumda eksikleri unutmak mümkün değil elbette. Ancak Dede'nin küllüm ettiği o takımın bir aylık kısa bir sürede nasıl umudun yüreği ve yolcusu haline getirildiğini de görmek ve söylemek gerekiyor.
