Avrupa'nın gururu

İspanya, İngiltere, İtalya'nın elendiği bir organizasyonda Yunanistan'ın gruptan çıkması çok manidar. Avrupa futbolu, Yunanistan'ın 2004'teki şampiyonluğu ile ciddi bir tokat yemişti.
Bu; 10 yıl sonra gelen ikinci tokat... Tokat az kalır neredeyse; kurşun... Bu kadarına "şans!" demek ayıp olur. Saygı duymak, anlamaya çalışmak lazım. En çok da "biz niye yapamıyoruz?" diye sormalı, yanıtını bulmalıyız.
Yunanistan - Fildişi Sahili ("Fildişi Sahilleri" değil) müsabakası yaş ortalamaları itibariyle "veteran topçuların bir yardım maçındaki gibi bir senaryo olur mu" korkusuyla başladı. Her iki takımın "çok deneyimli" oyuncuları, verdikleri mücadeleyle bu yöndeki beklentiyi karşılıksız bıraktı. Karagunis'in (Türkçe'de, orjinali latin alfabesi dışındaki alfabeyle yazıla tüm isimler, okunduğu gibi yazılır) direkten dönen harika şutu, son dakikaya kadar süren heyecanıyla eşsiz lezzetler bıraktı damağımda. Yunan ("Yunanlı" değil) futbolcular bildikleri en iyi şeyi sergiliyordu; ellerinden gelenin en iyisini yapmak. Fildişi Sahili'ndeyse Drogba, artık çevresindeki aslanlara eskisi kadar söz geçiremeyen, emekliliğe hazırlanan aslan gibiydi. Yine de, asaleti stadyumu dolduran seyircilerin alkışlarıyla uğurlanmasına yetti.
Aynı dakikalarda gruptaki diğer maçta bir başka abide isim, Mondragon alkışlarla sahne alıyordu. Fildişi Sahili, Kosta Rika'yı eleyemezdi. Bakalım, rotası 2002'deki Türkiye'yi andıran Yunanistan, Kosta Rika karşısında
ne yapacak? Yoksa... Yok artık!