Olmasa mektubun

Mancini tanıdığım en istikrarlı teknik adam.
40 maçtır G.Saray'ın başında, 40 maçtır farklı taktikle, farklı on birler sahaya sürdü.
Her maçın içindeyse en az bir kez diziliş, iki kez taktik değişikliğe gitmesi cabası… Dün akşamki maçta ilk yarının kahramanı Aatif Şeyşu'ydu (kimse kusura bakmasın, ismin orjinalini yazmaktan kendimi, okumaktan da sizi kurtarıyorum).
G.Saray kalesinde ısrarcılığı ve takipçiliğiyle golü bulan Şeyşu, köşe vuruşundan gelen topla buluşup hareketlenen Yekta'ya basmayarak rakibine beraberlik golünü hediye etti. Mancini 4-4-2'ye dönerek olumlu sonuç aldığı nadir hamlelerden birine imza atmayı başarmıştı bi şekilde. 'Devre arasında soyunma odalarında ne konuşulmuştur' diye düşünürken 48. dakikada ultraslan'ın açtığı pankarta takılıp kaldım; 'mekanın cennet olsun Süleyman Gültekin'.

Futbol enteresan!
Mesleğe başladığım 1994'ten bu yana ilk kez, büyük fotomuhabir, güzel insan, Süleyman Gültekin'in görev almadığı bir Galatasaray maçı izliyordum.
Kabullenmesi çok zor bir yoksunluktu bu. Keza; Gültekin, yöneticisinden futbolcusuna, kongre üyesinden teknik adamına, sarı kırmızılı camiayla beslenen pek çok isimden daha çok 'Galatasaray' demektir benim için.
Onu çok özleyeceğim (bu cümle bittiğinde Utaka'nın golü geldi).
Utaka'nın golüyle yeniden maça döndüm. Maçın bitimine yarım saat kalmıştı. O yarım saatlik dilimde Mancini'nin Emre Çolak'la sahaya gönderdiği mektup karşılık bulmadı. Hatırımda kalan kornerden gelen topa Koray'ın vurduğu kafa ve Sivas kalecisinin kurtarışı. Gözyaşlarıyla konuşulan Bilic, dün G.Saray kaybedip, Konya'da bugün berabere kalsa gülecekti. Futbol enteresan bir oyun, Mancini hariç...