El yordamıyla futbol

Bunu da yaşadık. Bir milli maçta, konuyla ilgisi olmayan bir yabancı futbolcu lehine ; "I love you Alex" tezahüratı duyduk.
Oysa evimizde en önemli rakibimize yeniliyoruz, taraftardan çıt yok. Tepki yok, homurdanma yok, ıslık yok, "istifa" sesi yok. Sizce bu bir olgunlaşma belirtisi mi?
Bence bu Milli Takım'a olan güvenin ve inancın yok olduğunun bir göstergesi... Haksızlar mı?
Kocaman bir "Hayır"
2014 Avrupa elemelerinde 3 maç oynadık ve "Elveda Brezilya" dedik. Matematiksel olarak "umut var" denilebilir ama gerçekçi bir bakışla bu iş bitti...

Mucizeden fazlası
Grup kuraları çekildiğinde bizim iki rakibimiz vardı. Birincisi Hollanda. Portakallara deplasmanda yenildik. İkincisi Romanya.
Onlara da Saracoğlu'nda boyun eğdik. Mağlup ettiğimiz tek takım Estonya, onu da yenmeyeni dövüyorlar.
Bu tabloya bakıp, şansımız devam ediyor demek için (ki Abdullah Avcı bile kabul ediyor) mucizelerden fazlasına ihtiyacımız var.
Peki, teknik ve taktik olarak, oyun anlayışı olarak bir ışık yaptık mı? Maalesef. Oynadığımız futbolu tek kelimeyle "El yordamıyla" diye özetleyebiliriz.
Herkes içgüdüleriyle hareket ediyor, ortada bir takımdan söz etmek mümkün değil.
Ne savunma yapmasını biliyoruz, ne hücum etmesini. "Pas oyunu mu oynuyoruz, alan mı daraltıyoruz, önde baskı mı yapıyoruz, kanat zenginliğimi yaratıyoruz" desek bunlara verilecek tek olumlu yanıt yok.
Sercan oynasın diye Arda'yı forvet arkası yapıyoruz, Emre Çolak oyuna girdiğinde sağ kanat oynatıyoruz.
Semih her topu arkasına kaçırıyor, Mehmet Topal ne defansif ne ofansif katkıda etkili oluyor.
Volkan da bu tabloya tüy dikince, sonumuzu erken çiziyoruz.
Brezilya 2014 macerası bitti ama gözümüzü önce Fransa 2016'ya çeviririz, olmazsa Rusya 2018'e...