İttifak resmileşti Aziz Yıldırım, çok az gazetecinin eleştirdiği bir başkan. Kendisi medyadan hoşlanmıyor. Yalan haberlere verdiği tepkide ne kadar haklıysa, gerçek haberlere engel olmak için gazetecilerin haber hakkını engellemekte o kadar haksız kalıyor. Trabzon'da, F.Bahçeli futbolcuların polis araçlarıyla stadı terk ederken görüntülerinin alınmasına karşı çıkması gibi.. Amigo bir yazar olmadığım, aldığım gazetecilik terbiyesi doğrultusunda taraftar olmayı da beceremediğim için olup bitenleri daha objektif gözlemleyebiliyorum. Aziz Yıldırım'ın G.Saray ile ilişkileri sıfır. Ezeli rakibinin yöneticilerine Kadıköy'de "Hoş geldin" demeyi, "Selam, sabah" vermeyi bile gereksiz görüyor. Durup dururken G.Saray'ın bir daha 50 sene sonra Türkiye'ye gelebilecek başarılarına "tesadüf" diyor. Sonrasında, "Ben aslında öyle söylemek istememiştim" düzeltmelerinde inandırıcı olamıyor. Son vukuatına bakın; "Murat Aksu'yu severim. O olmazsa Beşiktaş yönetimi yıkılır." Şimdi, kupa finali gelmiş çatmışken, bu nasıl bir laf? Bütün bu yöneticilik biçimi bakın neler doğuruyor. Beşiktaş Başkanı Demirören, "Gönlümden ilg şampiyonunun G.Saray olması geçiyor" diyor, İlhan Cavcav, "Aziz bey, Türk futbolunda bölücük yapıyor" diye ekrana çıkıyor, G.Saray başkan yardımcısı Adnan Polat ve yönetici Fatih Gökşen, "Kupayı Beşiktaş'ın almasını isteriz" diyerek açık tercih koyuyorlar. Aziz bey, bir tarafta F.Bahçe, öbür tarafta 17 kulüp olmak üzere eski yılların "NATO" ve "VARŞOVA" paktlarını kurdu. Karşısındaki kutsal ittifakı resmileştirdi. Bu, onun için önemli değilse; mesele yok. Kendisi Fenerbahçe için tesis ve sportif yönden en "başarılı" başkan, ezeli rakipler başta olmak üzere tüm ötekilerle "dostluk" köprülerini atma yolunda en "başarısız" başkan olmayı açık ara garantiledi. Tebrikler!
