Çocukluk ve gençlik yıllarıma uzandığımda, futbolda hakim sistemin 4-3-3 olduğunu anımsıyorum.Yetişkinlik çağlarımda ise hakim sistem 4-4-2 olmuştu. 4-3-3 sistemindeki 3 kesici (1 stoper ve iki bek) ve liberolu savunma tarzı, aynen 4-4-2'de de korunduğundan sistemden sisteme geçiş sancılı olmadı. Orta alanda bir kişi fazla oynamanın avantajıyla rakibi daha rahat durdururken, hücuma çıkışlarda da sürpriz bir oyuncu forveti desteklemekteydi. Ayrıca 4'lü savunmalar, 2 kanat ve 1 santrfora karşı adam adama oynamaya alışmış olduklarından, stoperle bek arasında oynayan 2 forvete karşı adam paylaşma sorunları yaşamaktaydılar.1982 yılında Ege Üniversitesi Spor Yüksek Okulu Futbol ihtisas bölümünden mezun olduğumda ve antrenörlüğümün ilk birkaç yılında 4-4-2 sisteminin hakimliğini yaşadık. 1985'li yıllardan itibaren yavaş yavaş uygulanmaya başlanan ve 90'lı yılların tamamına damgasını vuran sistem 3-5-2 olmuştu. Hatırlıyorum da 4-4-2 sisteminden 3-5-2'ye geçtiğimizde, kanat oyuncusu bulmakta hayli zorlanmıştık. Çünkü, savunma dörtlüsünün kenarlarında oynayan oyuncular tam bek idiler. Fazla hücuma çıkmadan, tamamen savunmayı ve ters kademeyi düşünürlerdi. Bu oyuncuların önünde oynayan oyuncular ise kanat oyuncuları idiler. Arkalarında defansif karakterli oyuncular olduğundan, bu oyuncuların bireysel becerisi yüksek ve iyi orta yapan oyuncular olması istenirdi. Bu beklentiler içerisinde bekler; defansif yönü güçlü ve hücum becerileri düşük, kanat oyuncuları ise; defansif yanı zayıf ve özellikle çalım becerisi yüksek oyuncu tiplemelerinden oluşmaktaydı. Halbuki 3-5-2 kanat oyuncusunda aranan vasıflar, bek ve kanat oyuncularının bileşimiydi. Daha komple oyunculara ihtiyaç duymaktaydık. Savunma ve hücum özelliklerini birlikte taşıyan oyunculara ihtiyaç duymaktaydık. Bu tip oyuncuları eğitimi ve yetiştirilmeleri hayli zaman aldı. Tam bu tip oyuncular artmışken, dünya ve Türk futbolu 2000'li yılların başlarından itibaren, yine 4'lü savunmaya, (ama bu kez tandem olarak) geçmeye başladı.
