Kişisel refleks

Dün gece galibiyet Fenerbahçe'ye 3 adım geldi.
Fenerbahçe beraberliğe son bir adımda gitti.
Küçücük bir umuda vize alırken.
Rica minnet.

***

Takımda ikinci yarıda direnç vardı.
Birkaç yudum ter.
Ama gecenin bütününde yine solgun bir Fener.
Oysa bir zamanlar böyle rakipler için deplasmana gitmek, galibiyetle dönmenin karşılığı sayılırdı da...
Böyle bir teknik adamla daha çok bedel öder.

***

Fenerbahçe gibi bir takımda farklılık yaratacak, rakibin bile saygı duyacağı bir adam olmalı.
Gerektiğinde denklemi çözüp takımı oynatacak, gerektiğinde rakibin aklını oynatacak bir lider.
Ama ne yazık ki yok.
Ve forveti imha eden gerçeklerin temelinde orta saha gerçeği yatıyor.
Ve ilk yarıda Sow'u harekete geçiren bir tane pozisyon yok.
Bütün toplar şişirme.
Sow'un iyi niyetinden zerre kadar şüphem yok.
Ama Van Persie için aynı şeyleri söyleyemem.

***

Gecenin kurallarına harfiyen uyanlarla.
Sahadaki uyuyanları bir tutmayalım.
Gecenin en etkisiz elemanları iki kanatta oynayan Hasan Ali ve Şener'di. En iyisi Kjaer.
Hem mücadele açısından, hem zeka açısından.
Attığı gol kişisel refleksin ürünü.

***

Rakip sıradan bir takım.
Futbolun zemin katında mücadele ediyor.
Fenerbahçe'nin her türlü şartta bu takımı alt etmesi gerekirdi.
Sonuç olarak biraz umut, biraz moral.

***

Ama görünen gerçekler var.
Son dakikada atılan gol nedeniyle eleştiri kafaya takılmayacak kadar sıradan sayılabilir.
Ama gerçeklerin üzerinin örtülmesi de pahalı bedeller ödetebilir.
Ne yani, gecenin sonunu "Azap üzümlerinin" olgunlaştığını düşünmekle mi geçiştireceğiz?
Galibiyete çırak olanlar için bu beraberliği ustalık mı sayacağız?

***

Endişeler yerinde dururken!