Yılsonu gösterisi

Futbolu anlamsız hale getirip, kazanmayı tek gerekçe sayan İsmail Kartal'ın gururlu tablosuna baktım.
Fenerbahçe adına yılın son maçında galibiyetle gelen bu mutluluk tablosuna! "Herkesi aynı kefeye koyarsam emeğe ayıp olur" dedim.
Gecenin fotoğrafında hep aynı pozu verenleri kenara çektim de, Alper Potuk'u öne çıkardım.
Gerekenleri yapan, adam eksilten ve oyuna hız katan adam oydu.
Özellikle gole kadar sahada ilkel bir futbol takımı gibi duran Fenerbahçe'de, parmakla gösterilen adam nasıl başladıysa öyle bitirdi.



Sonra Sow ve Mehmet Topal.
Golde sıradan bir pozisyonu harika bir eyleme dönüştürmekteki ortaklıkları kadar, sahada diğerlerinden ayrılan bu ikilinin hakkını da vermeliyim.
Mehmet Topal'a istikrar sembolü olarak "photoshop" yaptım.
Sow'u da geçen maçların aksine heyecanlı buldum.



Mersin'in Nakoulma'nın dışında kimsesi de yok gibiydi.
O yüzden böylesine bir takıma karşı daha farklı bir Fenerbahçe tablosu görmek gerekirdi.
Emre ve Meireles gecenin sıradan adamları olarak soluk kaldılar.
Alves tedirginlik yaratmanın uzmanı olarak tabloda kenar süsüydü.
Egemen sadeliğin kendi köşesinde!
Caner ve Gökhan Gönül her zamanki gibi, ayakları yosun bağlayanlardan farklıydılar.
Diego'ya şaşkınlıkla baktım.
Neredeyse ligin ilk yarısı bitiyor hala hazırlık devresinde!


Adaletsizliği nüfusuna geçiren hakeme acıyarak baktım.
Tablonun içinde birçok şeyi buldum ama.
Galibiyeti "taçlandıran" futboldur.
3 puanın arkasına o kadar gizlenmişti ki, futbolu bu tabloda bulamadım.


Her pozisyonda "biçare" haliyle hakeme el kaldıran İsmail Kartal'a gelince...
Onun da falına baktım! 'Merak etme' dedim. "Yeni yılda daha ne penaltılar
doğacak hanene!"