Beyaz gece

Dün gece Trabzon'da kıyamet kopmadı, maç yarıda kalmadı.
Beklenenler değil olması gerekenler oldu.

***

İki perdeli oyunda Fenerbahçe'nin rakibini itaate zorlayan çok paslı uzman duruşu vardı.
Ya da Fenerbahçe'nin gücüne saygı duyan Trabzonspor gerçeği.
İkinci yarıda Fenerbahçe'nin bu stattaki saltanatına son vermek için, beraberliğe itiraz eden Trabzonspor duruşu.
Ya da Fenerbahçe'nin oyuna hükmetmekle sonuca hükmetmek arasındaki tercihinin yansıması.

***

Zaman zaman futbolun kendini göklere çıkardığı sahneler de izledik ama. Maçın geneline bakarsak, Birbirini yoran savaşçılardan geriye kalan en adaletli gerçekti beraberlik.
Bu sonuç şiddeti uzaklaştıran bir merdivendi belki.

***

Maçın başlangıcında, ilk defa bu kadar dar alanda ve bu kadar içe dönük bir Trabzonspor izledim.
Bunun adını takım olma yolundaki tecrübesizliğe bağladım.
Fenerbahçe'nin rahatlığını da bu stattaki bağışıklığına.
İlk yarının bendeki özeti.
Sarı lacivert saldırı ekibiyle, bordo mavili gardiyanlar arasındaki ilginç mücadele.
Ama maçın bütününe baktığımda, Trabzonspor çok daha net pozisyonlar yakaladı.
Bunun sebebini de, rakibin hata yapmasına yönelik "bekleyişten öteye" gitmeyen Sow ve Emenike'nin duruşunda aradım.

***

Fenerbahçe'nin en etkili yanını temsil eden kanatların da, dün gece fazla çalışmadığını not edelim.
Bütünü tamamlayan hatalı parçaları işaret edelim.
Ama gecenin psikolojik yanını da parantez içine alalım.
Dün gecenin Fenerbahçe adına en özel 2 adam vardı. İlki Emre'ydi.
Harika bir sükunet, usta postacılık.
Sadeliğin en gösterişli futbol mantığı olduğunun bilincinde oynadı.
Sihirli isimle, sinirli isim arasındaki farkın yansımasını gösterdi.
Diğeri Mehmet Topal.
Yüreğiyle oynamak bu ülkede en çok ona yakışıyor.

***

Dün geceki mücadelenin bir anlamı varsa eğer. O anlam, maçın başlayıp bitişinde gizli.
Trabzon'daki Fenerbahçe maçlarında beyaz bir gece görmekten duyduğumuz mutluluk, sonucun ötesindedir.