Bir maç herkeste seyretme iştahı oluşturur mu? Galatasaray karşılaşmalarındaki son dönem edindiğim en önemli duygu bu oldu. Takım o kadar iştahlı futbol oynuyor ki onların bu iştahı tribünlere, ekranlara ve seyreden herkese geçiyor. Her ne olursa olsun mücadeleyi bırakmayan, sonuna kadar oyunu ve skoru kovalayan bu takımı izlemek gerçekten büyük keyif. Eskişehirspor maçında da durum farklı olmadı. Üstelik, artı motivasyonların afrodizyak etkisi de sahada kendini gösterdi. Geçen hafta acı çekilerek kazanılan Kasımpaşa maçı, yetenekli kramponlara sahada mücadele etmeden puan kazanılamayacağını hatırlatması açısından dönüm noktasıydı. Üstelik, rakip geçen yıl tek puan alınamayan tek takımdı. Artı, ligin en iyi başlangıcı rekorunu daha da ileri götürme şansı ve belki gerçek rekorun bu sezonki rekabetten çıkacağı gerçeği de biliniyordu.
Oyunu çirkinleştirmedi Bu üç faktör birleşince sarı-kırmızılı mor oyuncular büyük bir iştahla ilk yarıyı oynadılar. Top oynama arzusunun yüksekliği Keita'nın ısrarla takibi sonucu Shabani Nonda'ya attırdığı goldeki mücadelesinde açıkça görüldü. Bu iştahı seviyorum. Teknik direktör Rıza Çalımbay'ın Eskişehir'ini de kutlamak lazım. Oyunu çirkinleştirmeden sansasyonel rakiplerine karşı koymaya çalıştılar. Pek çok kereler başarılı da oldular ki lig üçüncülüğünün şans olmadığını ispatladılar. Baros ve Elano beklendiği gibi yedek, Nonda içerideydi. Bana göre en sürpriz isim Caner varken sol bek oynayan Uğur oldu. Eskişehirspor'un beraberlik golünden sonra ise heyecan üst düzeye yükseldi. Ev sahibi bastırdıkça, Eskişehir takımı oyunun her alanında baskıya aynı güçle karşılık vermeye çalıştı. Bana göre Galatasaray gayet iyi oynadı, elinden geleni yaptı. Eğer "Daha iyi nasıl olur?" sorusuna cevap vermek gerekirse, "Ayhan'ın geri dönmesi daha da yüksek oyun kalitesi sağlayacaktır" derim. Eskişehir yine Galatasaray'a sürpriz yapmaya devam ediyor.
